به گزارش مشرق؛ فرهاد ملا امینی فعال فرهنگی-سیاسی در یادداشتی پیرامون تصویب معاهده پالرمو در مجلس شورای اسلامی نوشت:

معاهده ای بین المللی به نام پالرمو در مجلس به تصویب رسیده است. این معاهده با عکس العمل افرادی در داخل چه مثبت وچه منفی مواجه گردیده است. حسین شریعتمداری مدیرمسؤول روزنامه کیهان نیز از جمله این افراد است، او متنی نوشته واشکالاتی را به این معاهده وارد دانسته است، ولی روزنامه ابتکار از طیف حامی دولت و اصلاحات، در گزارشی که بخشی از آن مصاحبه با «مهدی مطهرنیا» است به نقد سخنان شریعتمداری پرداخته است. ما در این یادداشت به بررسی این دو گزارش می پردازیم.

ابتدا قدری در مورد این معاهده و هدف آن سخن خواهیم گفت، این معاهده در بند یک خود می گوید :« ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻨﻮﺍﻧﺴﻴﻮﻥ، ﺍﺭﺗﻘﺎﻱ ﻫﻤﮑﺎﺭﻱ ﻫﺎ ﺟﻬﺖ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺆﺛﺮ ﺗﺮ ﺑﺎ ﺟﺮﺍﺋﻢ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﻓﺮﺍﻣﻠﻲ ﺍﺳﺖ.» پس قرار است با گروههای تروریست مواجه شود چرا باید شریعتمداری با این کار مخالف باشد؟ او می گوید این کار باعث می شود ما نتوانیم از گروههای مقاومت اسلامی حمایت کنیم، زیرا باید حساب های ایشان راببندیم، حتی باید سپاه پاسداران را نیز خودمان تحریم کنیم! زیرا غرب سپاه را جز گروههای تروریستی می داند در مقابل این سخن، نویسنده روزنامه ابتکار می گوید:« بلکه طبق قوانین بین‌المللی هیچ نیروی مسلح رسمی مانند سپاه و ارتش در جهان در لیست گروه‌های تروریستی قرار نمی‌گیرد. »

درباره پالرمو بیشتر بخوانید:

«پروتکل پالرمو»؛ زنجیر دیگری که بعد از برجام و FATF به پای خود می‌بندیم

این درحالی است که امریکا و اتحادیه اروپا سپاه را تحریم می کند، «بر اساس توافق وزیران خارجه کشورهای عضو اتحادیه اروپا، تمام حساب‌های بانکی که به اعضا و وابستگان سپاه پاسداران تعلق دارند مسدود خواهد شد». در این میان مطهر نیا سخنی عجیب درمورد حضور یا عدم حضور ایران در این معاهده می گویند:« چراکه این کنوانسیون نگاه به جرایم بین‌المللی را بر اساس یک تفسیر معنادار به انجام می‌رساند که ورود ایران به آن و یا عدم ورود ایران چندان تاثیری در مصداق‌هایی که سایر کشورها در خصوص مبارزه با تروریسم دارند، نخواهد داشت. » این سخن از این رو عجیب است که شریعتمداری در یادداشت خود چیزی در مورد تغییر نگرش غرب به تروریسم نگفته است بلکه او می گوید ما با پذیرش این معاهده نخواهیم توانست از گروه های مقاومت اسلامی حمایت کنیم.

شریعتمداری ادعای مهمی را مطرح می‌کند که در روزنامه ابتکار به آن پرداخته نمی شود او می گوید آنچه ایران اضافه کرده است یک بیانیه سیاسی است و نه حق تحفظ، زیرا مطابق با بند ج معاهده ی ۱۹۶۹ که می گوید :«در غیر موارد مشمول بندهای «الف» و«ب»، وقتی که حق شرط با هدف و منظور معاهده مغایرت داشته باشد» بدین معنا که، وقتی کشوری می تواند در معاهده شرط بگذارد، که این شرط خلاف اهداف معاهده نباشد، اما مسئله این است که در متن مصاحبه با دکترمطهرنیا و یا در نوشته های کسی که مقاله به نام اوست نمی بینیم به این اشکال جواب داده شده باشد، بلکه موضوع به سمت مسائل تاریخی برده شده است و پای توهم توطئه ی تاریخی ملت ایران به میان کشیده شده است و علت این توهم را حمله اسکندر و چنگیز خان دانسته اند. یعنی بر خلاف ادعای نگارنده ابتکار کسی که بازی با الفاظ می کند نه شریعتمداری بلکه نگارنده روزنامه ی ابتکار است.

یادداشت حسین شریعتمداری: کنوانسیون پالرمو حراج امنیت ملی

نکته ی دیگر و جالب توجه در نوشتار نویسنده، همپایه کردن تمامی معاهدات با یکدیگر است او برجام و ۲۰۳۰ و تمامی معاهدات را با هم یکی کرده و می گوید : «یک جریان خاص در کشور با هر آنچه که یک طرف آن غربی‌ها باشند، مخالف است و سعی می‌کند با توان رسانه‌ای و حتی بعضا تحریف جزئیات، مانع از اجرایی شدن آن شوند یا حداقل فضای افکار عمومی را به سمتی که می‌خواهند هدایت کنند. از این دست می‌توان به مواردی مانند کنوانسیون برن (یک معاهده بین‌المللی در خصوص حق تکثیر و حق مولف است) یا ماجرای سند ۲۰۳۰ اشاره کرد. البته حتی برجام را هم می‌توانیم در همین دسته قرار دهیم که از همان ابتدا فضاسازی علیه آن در دستور کار این جریان قرار گرفت و با وجود اینکه با تائید رهبری امضا شده و مجلس هم با آن موافق بود»

اگر از حواشی برجام بگذریم و به قول علما به تایید رهبری که مورد تاکید دوستان است هم «سلمنا » بگوییم، سند ۲۰۳۰ حتما مورد تائید رهبری نبوده و با عکس العمل شدید ایشان از دستور خارج شده است به هر روی تحریفی در مورد پالرمو صورت نگرفته است بلکه اشکالی فنی مطرح شده که پاسخ داده نشده است.

درباره پالرمو بیشتر بخوانید: تصویب الحاق به «پالرمو» خبط آشکار مجلس بود/ خطر یک پازل ۶ قطعه‌ای

نکته بعد در کجای متن شریعتمداری و... آمده است این کنوانسیون اشکال دارد چون یک طرف آن غربی است؟ این قطعا بازی روانی است که کسی یک فرض را مطرح کرده آن را به طرف مقابل نسبت می دهد و بعد همان فرض را می کوبد و آن را غیر عقلایی جلوه می دهد.
در متن نگاشته شده ی شریعتمداری اصلا به مسئله تمامیت ارضی اشاره نشده یعنی شریعتمداری تمامیت را با پیوستن به پالرمو در خطرنمی داند بلکه توان نظامی را در خطر می داند

نکته بعدی اینکه لازم نیست دوستان خیلی به خودشان زحمت بدهند و تا عصر تموچین و اسکندر به عقب بازگردند سوال این است که آیا ملت ایران بعد از قراردادهایی مانند رویتر، ۱۹۱۹ وثوق الدوله و... حق ندارند محتاط بوده و به محرکین صدام و حامیان منافقین اعتماد نکنند؟